Ο Βαγγέλης Κορακάκης συναντά τον Λάκη Χαλκιά
Ο Λάκης Χαλκιάς και ο Βαγγέλης Κορακάκης –καλλιτέχνες με ξεχωριστή ιστορία και κατάθεση στο λαϊκό τραγούδι– συμπράττουν για πρώτη φορά σε δίσκο, σύντομα από το Δίκτυο.
«Το πρώτο τραγούδι που έμαθα στο μπουζούκι ήτανε Η φάμπρικα δε σταματά, του Μαρκόπουλου», λέει ο Βαγγέλης Κορακάκης, εξιστορώντας το χρονικό της δισκογραφικής του συνάντησης με τον σπουδαίο ερμηνευτή. «Γενικότερα, η μορφή του Λάκη και η φωνή του, ήταν μέσα μου κάτι πολύ θετικό, πολύ νοσταλγικό, που το αγαπούσα πολύ. Πίστευα πάντα ότι είναι ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια και ήθος –δηλαδή, ότι πραγματικά είναι.
Τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε περίπου χρόνια βρισκόμασταν συνήθως τυχαία. Λέγαμε και δυο κουβέντες, έτσι, μια γνωριμία απλή. Εκεί όμως που τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, ήταν σ’ ένα αφιέρωμα που βρεθήκαμε στην τηλεόραση για τον Πάνο Γεραμάνη –ο Λάκης με τον Πάνο ήταν πολύ φίλοι. Εκεί λοιπόν, είπε το Πρώτο φθινόπωρο και εγώ συγκινήθηκα. Από τότε ξεκίνησε μια επαφή, χωρίς τηλέφωνα και τέτοια· απλά, ήρθαμε πιο κοντά. Μετά βρεθήκαμε σε μια παράσταση στο «Χαμάμ» πέρυσι το καλοκαίρι και είπαμε να βρεθούμε, να τα πούμε. Πράγματι, ακολούθησε η απλή διαδικασία, η «κλασσική». Ήρθε εδώ στο δωματιάκι στην Καισαριανή και πίνοντας έναν καφέ ξεκινήσαμε. «Άκου ένα τραγούδι Λάκη»· πήρε την κιθάρα, το είπε και σιγά σιγά δρομολογήθηκε να γράψουμε ένα δίσκο.
Από την αρχή κατάλαβα ότι έχω να κάνω με έναν πολύ μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή. Τα τραγούδια μου τα έλεγε όπως ακριβώς ήθελα. Με κοίταζε, με ψυχολογούσε και τα έλεγε. Έπαιρνε τη φωνή μου, σα να τα ‘λεγα εγώ. Αυτό με συγκίνησε. Δείχνει έναν άνθρωπο που πραγματικά ξέρει να σέβεται τον δημιουργό, κι από την άλλη, έναν ερμηνευτή που τα λέει με τη δική του προσωπικότητα, με τη δική του χάρη.
Για να μην τα πολυλογώ, υπήρξε φοβερή χημεία. Ερχότανε και τα τραγούδια τα ‘χα έτοιμα, δηλαδή ήξερα ποια θα βγάλω για να περάσουμε, λες κι ένα μαγικό χέρι μου τα ‘βγαζε μέσα από το συρτάρι. Και νομίζω ότι έπεσα διάνα. Έγινε ένας καλός δίσκος, με επίκεντρο το ερωτικό στοιχείο αλλά και το κοινωνικό, από τη ματιά ενός ανθρώπου που δεν είναι πια παιδάκι. Είναι ο Βαγγέλης, 48 χρόνων. Ο ακροατής θα καταλάβει αμέσως, κι έχω μέσα μου την ελπίδα ότι ο δίσκος θα αγαπηθεί. Για μένα είναι μια καλή στιγμή στη ζωή μου, συγκινητική θα έλεγα. Ο Λάκης προκαλεί συγκίνηση. Η ερμηνεία του νομίζεις ότι είναι λιτή, ενώ δεν είναι καθόλου. Είναι πολύ δύσκολος τραγουδιστής, άμα τον αναλύσεις. Πιστεύω ότι τόσα χρόνια οικειοθελώς σιγούσε. Ήθελε να βρει κάτι που να τον αντιπροσωπεύει και φάνηκε ότι τα τραγούδια τα αγάπησε από τον τρόπο που τα έχει ερμηνεύσει, ο οποίος είναι συγκλονιστικός, και από το πόσο τα έχει μελετήσει και εμβαθύνει».
Στο δίσκο (που βρίσκεται σε φάση έκδοσης με τον τίτλο Λεβέντικες καρδιές) παίζουν οι: Βαγγέλης Κορακάκης (μπουζούκι, τζουρά), Βασίλης Κορακάκης (μπουζούκι, λαούτο, μπαγλαμά), Γιώργος Φουντούκος (κιθάρα), Αντώνης Τζίκας (κοντραμπάσο), Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν), Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Μαριλίζα Παπαδούρη (τσέλλο) και Αντώνης Κουλούρης (τύμπανα, κρουστά).
Οι ενορχηστρώσεις έγιναν από τον Αλέξη Βάκη. Η παραγωγή είναι του Πάρη Μήτσου, για το Δίκτυο.
