Χρυσός δίσκος το Λαύριο του Βαγγέλη Κορακάκη
Απονομή χρυσού δίσκου, στονΒαγγέλη Κορακάκη και σε όλους τους συντελεστές του δίσκου Λαύριο, έγινε την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου, στο κέντρο Μαγιοπούλα της Καισαριανής.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε φυσικά “εν χορδαίς και οργάνοις”, με μεγάλη παρέα φίλων. Πάντα όμως “σεμνά και ταπεινά”…
Το Λαύριο του Βαγγέλη Κορακάκη χρυσό έπειτα από δεκαπέντε χρόνια!
Τον Μάιο του 1993 κυκλοφόρησε σε βινύλιο –από την ανεξάρτητη εταιρεία Τροχός των αδελφών Αλέξη καιΔημήτρη Βάκη– ένας δίσκος αναφοράς για το ελληνικό τραγούδι: το Λαύριο του Βαγγέλη Κορακάκη. Ήταν ο τρίτος του δίσκος, μετά τους Άρχοντες και τους Μπουζουξήδες με πυξίδες, αλλά κυρίως αυτός που του προσέδωσε πανελλήνια καταξίωση και αναγνωρισιμότητα. Στο Λαύριο υπάρχουν μερικά από τα πιο όμορφα σύγχρονα λαϊκά τραγούδια, που παίχτηκαν πολύ –και παίζονται πάντα– στα ραδιόφωνα και στα μαγαζιά: εκτός από το ομότιτλο του δίσκου, που εξελίχτηκε σε σήμα-κατατεθέν του Κορακάκη, η Χαμένη χαρά με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ο κουρασμένος δρόμος μου με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο (πρώτη του δισκογραφική συμμετοχή), η Μαγεμένη αγκαλιά με την Αφεντούλα Ραζέλη και το Μέσα στα βαθιά μας πέταξες με τον Άλκη Μαύρο και τον συνθέτη.
Η ενορχήστρωση υπογράφεται από τον Αλέξη Βάκη, το εξώφυλλο από τον Παναγιώτη Παντελάτο, η ηχογράφηση και η μίξη από τον Σπύρο Χατζηνικολάου, ενώ συμμετέχουν μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς της γενιάς του ’90 (Μανόλης Πάππος, Ηρακλής Βαβάτσικας, Σπύρος Γκούμας, Θανάσης Σοφράς, Αργύρης Σταμούλος). Για λόγους πάντως που άπτονται των οικονομικών μιας μικρής εταιρείας, ο δίσκος βρισκόταν τον περισσότερο καιρό εκτός κυκλοφορίας. Τον Απρίλιο του 2006, το Λαύριο –με digital remastering του Χρίστου Χατζηστάμου– επανακυκλοφόρησε σε CD από τον Τροχό από κοινού με τοΔίκτυο του Πάρη Μήτσου. Πολύ σύντομα διαπιστώθηκε ότι οι πωλήσεις του, από το 1993 ως και σήμερα, έχουν ξεπεράσει τις 15.000, που σημαίνει ότι –σύμφωνα με τη δισκογραφική ορολογία– έγινε χρυσός. Έτσι, η απονομή του χρυσού δίσκου στον Βαγγέλη Κορακάκη και σε όλους τους συντελεστές τους Λαυρίου έγινε, με την παρουσία πολλών ανθρώπων του τραγουδιού και φίλων του Βαγγέλη, την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου. Ήταν μια ζεστή και συγκινητική βραδιά, στο μαγαζί όπου εμφανίζεται τα τελευταία έντεκα χρόνια, στηΜαγιοπούλα της Καισαριανής.
Νίκος Ρουμελιώτης, Δίφωνο, Φεβρουάριος 2008 (τεύχος 149)
Για τους φοίνικες, τα χρώματα και τις ψυχές…
Το καλοκαίρι του 2006, λίγους μήνες μετά την επανακυκλοφορία του δίσκου Λαύριο, από τον Τροχό και το Δίκτυο, έπεσε η ιδέα για μια συναυλία παρουσίαση των τραγουδιών εκεί που φύτρωσαν και κατά κάποιο τρόπο ανήκαν. Στο Λαύριο, απέναντι από τη Μακρόνησο –που αλλού; Δε θυμάμαι ποιος το σκέφτηκε πρώτος –νομίζω ήταν ο Πάρης– αλλά άρεσε σε όλους. Στην εισαγωγή θα έλεγα «δυο λόγια» για λογαριασμό του Τροχού, μια κι ο αδερφός μου, ο Αλέξης, θα ήταν στο πάλκο, ως μουσικός, ενορχηστρωτής και παραγωγός του δίσκου. Έπρεπε λοιπόν να το σκεφτώ, γιατί δεν το είχα έτοιμο.
Η περίοδος που ηχογραφήθηκε το Λαύριο, το 1993, ήταν για μένα –αλλά και τον Αλέξη νομίζω– μια εισαγωγή ουσιαστικά, σ’ έναν κόσμο θαυμάτων, ανακαλύψεων μα και περιπετειών, κυρίως προσωπικού χαρακτήρα. Κάτι σαν παραζάλη δημιουργικότητας, ανάμεσα σε επιταγές και τρεχάματα. Τι ήταν όμως για μένα το ίδιο το Λαύριο; Δε μπορώ ν’ απαντήσω χωρίς ν’ αναλογιστώ τι ήταν για άλλους.
Για τον Βαγγέλη ήταν –όπως φάνηκε– ένα σταυροδρόμι που τον οδήγησε με αυτοπεποίθηση και ωριμότητα στη δικαίωση, αφού πια είχε αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα σε ποια κατεύθυνση βρισκόταν η «φωνή» του. Για την ψυχή του ήξερε, από παιδί στην Καισαριανή, αλλά η ψυχή δε ρωτάει, απλά σε πάει. Για κάποιους από την υπόλοιπη παρέα ήταν ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, για άλλους ένα ερμηνευτικό στοίχημα, ένα ρίσκο, μια δυνατή εμπειρία λαϊκού πάλκου, ένας γλωσσοδέτης ρυθμών, μελωδιών και δεξιοτεχνικών καταθέσεων.
Αυτά κι άλλα πολλά συνέβησαν. Το εντυπωσιακό είναι πως συνέβησαν ταυτόχρονα, κι αυτό είναι σπάνιο. Γιατί πάνω απ’ όλα, από το εξώφυλλο ως την τελευταία νότα που έφτανε στη βελόνα του πικάπ (βινύλιο τότε), το Λαύριο ήταν μια στιγμή πραγματικής ομαδικής έμπνευσης και ψυχής, άξια να τη θυμάται κανείς μέχρι σήμερα. Ίσως γι’ αυτό αγαπήθηκε, κι αξιώθηκε ν’ αποτελέσει σημείο αναφοράς στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, μεστό από μουσικές, στίχους κι ερμηνείες που μπορεί κανείς να χαρεί ξανά και ξανά, ξέροντας πως αναφέρονται σε αλήθειες και της δικής του ζωής. Ίσως γι’ αυτό εξακολουθεί ν’ ακούγεται και να ενδιαφέρει, νέο και παλιό, χτεσινό και σημερινό, όπως το ’93.
Ο Βαγγέλης μπορεί να μην έφερε «νέο αέρα» στην ελληνική δισκογραφία, να μην την «ανανέωσε» –όπως αρέσκονται να λένε αυτοί που ανακαλύπτουν Μεσσίες, γιατί υπάρχει τάση να αποδίδεται τέτοιο βαρύ φορτίο σε αδύναμες πλάτες– και άλλωστε, δεν το φιλοδοξούσε. Φύλαξε όμως και υπερασπίστηκε τον αέρα τον παλιό, των δασκάλων του (Τζουανάκου, Τσιτσάνη, Μητσάκη και άλλων) για να τον ακούσουμε πως μυρίζει εν έτει 1993 αλλά και 2008 και, κατά πως φαίνεται, περαιτέρω. Κι έτσι όλοι μαζί, συνθέτης, ερμηνευτές, παραγωγοί, ακροατές, να βρούμε κάτι από τον συλλογικό λαϊκό άνθρωπο που κρύβουμε, ενώ λοξοκοιτάμε προς τα χρώματα κι αρώματα του life style.
Αυτά ήθελα να πω το καλοκαίρι του 2006 στο Λαύριο. Κι αν δεν τα είπα έτσι ακριβώς, παίρνω «άδεια απ’ τη σημαία» να επανορθώσω, με την αφορμή ενός «χρυσού δίσκου» για το Λαύριο, στα –σχεδόν– δεκαπέντε του χρόνια.
Είναι αλήθεια δυστυχώς, πως οι χρυσοί δίσκοι συνήθως αφορούν αυτούς που μετρούν τα πολλά μηδενικά από πωλήσεις «προϊόντων» –εξίσου «μηδενικών». Για μας όμως ήταν ευχάριστη έκπληξη που, αν έγινε με το Λαύριο, είναι απόδειξη πως θα ξαναγίνει όσο θα φτιάχνονται δίσκοι με ψυχή.
Εις υγείαν λοιπόν του Γεράσιμου, του Άλκη, της Αφεντούλας και της Ελένης, του Μανόλη, του Ηρακλή και των δύο Σπύρων, του Αργύρη, του Θανάση, του Χρίστου, του Παναγιώτη και του Αντώνη, και βέβαια, του Βαγγέλη, του Αλέξη και του Πάρη.
Δημήτρης Βάκης
Φεβρουάριος 2008
Φωτογραφία (Γ. Κανελλόπουλος):
Η κυρία Ουρανία Κορακάκη παραδίδει τον χρυσό δίσκο στο γιο της, υπό τα βλέμματα των Πάρη Μήτσου και Αλέξη Βάκη.
