Λεβέντικες καρδιές
|
Βαγγέλης Κορακάκης
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες : |
Περιγραφή
Ερμηνεύει ο Λάκης Χαλκιάς
Ο Λάκης Χαλκιάς και ο Βαγγέλης Κορακάκης –καλλιτέχνες με τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία και κατάθεση στο λαϊκό τραγούδι– συμπράττουν για πρώτη φορά στη δισκογραφία, κι αυτό από μόνο του αποτελεί ένα ιδιαίτερο γεγονός. Έντεκα τραγούδια και ένα οργανικό απαρτίζουν το δίσκο Λεβέντικες καρδιές, με το ερωτικό αλλά και το κοινωνικό στοιχείο στο επίκεντρο. Ο δημιουργός του Πρώτου φθινοπώρου και του Λαυρίου επιστρέφει με ωριμότητα και ματιά διεισδυτική, σε θέματα που πάντα τον απασχολούσαν, ενώ ένας μεγάλος ερμηνευτής αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν γνωρίζει όρια.
«Το πρώτο τραγούδι που έμαθα στο μπουζούκι ήτανε Η φάμπρικα δε σταματά, του Μαρκόπουλου», λέει ο συνθέτης, εξιστορώντας το χρονικό της δισκογραφικής του συνάντησης με τον σπουδαίο ερμηνευτή. «Ξεκινώντας το δίσκο, κατάλαβα από την αρχή ότι έχω να κάνω με έναν πολύ μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή. Τα τραγούδια μου τα έλεγε όπως ακριβώς ήθελα. Με κοίταζε, με ψυχολογούσε και τα έλεγε. Έπαιρνε τη φωνή μου, σα να τα ‘λεγα εγώ. Αυτό με συγκίνησε· δείχνει έναν άνθρωπο που πραγματικά ξέρει να σέβεται τον δημιουργό. Ο Λάκης Χαλκιάς είναι ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια και ήθος, ένας μεγάλος τραγουδιστής που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του».
Περιεχόμενα
01. Άνοιξη (2:40)
02. Το ζεϊμπέκικο του Παράσχου (2:54)
03. Να ‘σαι λεβέντης και ν’ αντέχεις (3:50)
04. Στην κρύα πόλη (3:27)
05. Βοτανικός (3:37)
06. Παράσταση (3:00)
07. Λεβέντικες καρδιές (3:52)
08. Ορκίστηκα (3:05)
09. Μεσημέρι Σάββατο (3:05)
10. Έτσι μου συμβαίνει (3:14)
11. Καρδιά μου παντοδύναμη (3:45)
12. Δειλινό στη Σέριφο (4:25)
Στον πατέρα μου, Βασίλη Κορακάκη.
Βαγγέλης Κορακάκης
Συντελεστές
Στίχοι-μουσική: Βαγγέλης Κορακάκης
Ενορχήστρωση: Αλέξης Βάκης
Παίζουν οι μουσικοί:
Βαγγέλης Κορακάκης: μπουζούκι, τζουράς
Βασίλης Κορακάκης: μπουζούκι, λαούτο, μπαγλαμάς
Τάσος Αθανασιάς: ακκορντεόν
Νεοκλής Νεοφυτίδης: πιάνο
Γιώργος Φουντούκος: κιθάρα
Αντώνης Κουλούρης: τύμπανα, κρουστά
Μαριλίζα Παπαδούρη: τσέλλο
Αντώνης Τζίκας: κοντραμπάσσο
Φωνητικά: Σταυρούλα Μανωλοπούλου, Βασιλής Κορακάκης,
Παναγιώτης Τσίτσικας, Βαγγέλης Κορακάκης
Επιμέλεια παραγωγής: Πάρης Μήτσου
Ηχοληψία-μίξεις: Χαράλαμπος Κουρεντζής / Studio Αιολία
Mastering: Μιχάλης Νικολούδης / Studio Αιολία
Σκίτσο εξωφύλλου: Σπύρος Ορνεράκης
Επιμέλεια εξωφύλλου-εντύπου: Σωτήρης Μπατζιάνας
Φωτογραφίες: Γρηγόρης Τσίτσος / Φώτο Στεργιάκης
Κυκλοφορία: Σεπτέμβριος 2009
Δημοσιεύματα
(…) Έχει γραφτεί αρκετές φορές πως τα τραγούδια του Κορακάκη θυμίζουν άλλες εποχές ή πως ο Κορακάκης δεν εξελίσσεται και άλλα παρόμοια…ΜΕΓΑ λάθος…Καταρχάς, όπως πολύ σωστά άκουσα να λέει ο Πάρης Μήτσου σε πρόσφατη τηλεοπτική του εκπομπή στον 902, με καλεσμένους τους δημιουργούς αυτού του δίσκου, το λαϊκό τραγούδι δεν εξελίσσεται…Μπορεί να ανανεώνεται, αλλά δεν εξελίσσεται….Πώς να εξελιχθεί δηλαδή; Στη μουσική ή στο στίχο του; Ή στις ενορχηστρώσεις;
Μπορεί τα τραγούδια του Κορακάκη να γράφονται και να ενορχηστρώνονται, όπως τα λαϊκά τραγούδια του ’60 ή του ’70…Δεν μπορώ να καταλάβω όμως, πώς και γιατί θα έπρεπε να γίνει κάτι διαφορετικό…Aρκετά «τέρατα και σημεία» έχουν ακούσει τ’ αυτιά μας τα τελευταία χρόνια στο όνομα του εκσυγχρονισμού του λαϊκού τραγουδιού. Και αρκετές «πλαστικές επεμβάσεις» και «ασέλγειες» έχουν γίνει πάνω του, με λούπες, synthesizers και όλα τα συναφή…
Ο δίσκος αυτός σαφώς δεν έρχεται για να αλλάξει τον κόσμο ή το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού…Είναι όμως μια απόλυτα ειλικρινής λαϊκή δουλειά…Τραγούδια γραμμένα πάνω στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου ή του χασαποσέρβικου…Μόνη ρυθμική «παρασπονδία» το φινάλε του δίσκου που κλείνει σε 5/8…Όσον αφορά τη θεματολογία του, ο Κορακάκης παραμένει πιστός σ’ αυτό που υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια… Τραγούδια με κοινωνικό ή ερωτικό στίχο, όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται, ζώντας την καθημερινότητα σαν ένας απλός και κανονικός άνθρωπος. Τραγούδια κατανοητά πάνω απ’ όλα…Που χωρίς να είναι απλοϊκά, δεν χρειάζονται παραπάνω ακροάσεις για να καταλάβεις το νόημά τους…Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα έλεγε σήμερα μ’ αυτό τον τρόπο «Να’ σαι λεβέντης και ν’ αντέχεις» ή «Πόσες λεβέντικες καρδιές για λίγη περηφάνια, ζήσανε στην ορφάνια και μες στις ερημιές»…
Με το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, την «Άνοιξη» ο δημιουργός νανούριζε τα παιδιά του, ενώ το αμέσως επόμενο το οργανικό «Ζεϊμπέκικο του Παράσχου» είναι αφιερωμένο στον Πάρη (Παράσχο) Μήτσου, ο οποίος ακούγοντάς το κάποια στιγμή από τον Κορακάκη, πριν εκδοθεί, σε συνάθροιση φίλων, σηκώθηκε και το χόρεψε με εξαιρετικό τρόπο… Έτσι ο δημιουργός του, του το αφιέρωσε…
Όσο για την ερμηνεία του Λάκη Χαλκιά, είναι πολύ ευχάριστο το ότι μετά από 47 χρόνια πορείας στο ελληνικό τραγούδι, ακούγεται ακμαιότατος…Λες και δεν έχει περάσει ο χρόνος από πάνω του…Και για μια ακόμη φορά αποδεικνύει περίτρανα το ότι μπορεί να υπερασπιστεί με μοναδικό τρόπο και αυτό το είδος… Το καθαρό λαϊκό τραγούδι…
Ο δίσκος αφιερώνεται από τον Βαγγέλη Κορακάκη στον πατέρα του Βασίλη.
Θα κλείσω με μιαν ευχή… Το παράδειγμα του Λάκη και του Βαγγέλη (γιατί τα τραγούδια τους, κατά τη γνώμη μου, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση), να το ακολουθήσουν κι άλλοι συνθέτες και τραγουδιστές της γενιάς τους ή και νεότεροι. Τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας, η Αλεξίου, ο Μητροπάνος, ο Μητσιάς ακόμη και ο Πάριος αλλά και οι πιο νέοι Αρβανιτάκη, Μακεδόνας, Μπάσης, Τσαλιγοπούλου έχουν «υποχρέωση» να πουν ή να ξαναπούν τέτοιου είδους τραγούδια… Και το 2010, δουλειές όπως οι «Λεβέντικες καρδιές» να μη θυμίζουν τον ένα και μοναδικό κούκο που προσπαθεί να φέρει την Άνοιξη…Γιατί δεν φτάνει… Όπως λέει ο ποιητής «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…»
Θανάσης Γιώγλου, διαδικτυακό περιοδικό Music Heaven (11/1/2010)
Σε αυτήν την «μπερδεμένη» μουσικά εποχή που ζούμε, όταν ακούς έναν αυθεντικό λαϊκό ήχο από εκείνους που σου θυμίζουν το μεγάλο μουσικό παρελθόν του λαϊκού μας τραγουδιού, νιώθεις περίεργα. Από τη μία χαίρεσαι που υπάρχουν ακόμη κάποιοι, έστω και λίγοι, καλλιτέχνες που τολμούν και μπορούν να εκφράζονται λαϊκά, με την ουσιαστική έννοια του όρου, κι από την άλλη αναρωτιέσαι πώς θα μπορέσει να παρουσιαστεί μια τέτοια δουλειά μέσα στον σωρό των προεπιλεγμένων επιτυχιών. Τα τραγούδια όμως έχουν φωνή και μιλούν στις ψυχές όσων πραγματικά διψούν για ατόφιο λαϊκό τραγούδι. Μια τέτοια ατόφια λαϊκή δουλειά είναι και οι «Λεβέντικες Καρδιές». Ο Βαγγέλης Κορακάκης έκανε αυτό που εδώ και τόσα χρόνια κάνει με περισσή μαστοριά: έγραψε πολύ όμορφα λαϊκά τραγούδια. Βαριά ζεϊμπέκικα, αργά χασάπικα, ρυθμικά χασαποσέρβικα «ντυμένα» με τις αυθεντικές λαϊκές ενορχηστρώσεις. Κι ο Λάκης Χαλκιάς προσάρμοσε την ιδιαίτερη βαθιά φωνή του στις λαϊκές αυτές μελωδίες και τις απέδωσε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο γεμίζοντάς τες με πάθος και εκφραστικότητα.
Αναστασία Κουκά, Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 13 Νοεμβρίου 2009
Με τον Βαγγέλη Κορακάκη γνωριζόμαστε από το 1976, όταν και οι δύο πηγαίναμε στην Τρίτη Γυμνασίου, σε γειτονικά σχολεία… Και παρά το γεγονός ότι χαθήκαμε για μια δεκαετία, από το 1990 που ξαναβρεθήκαμε δεν χωρίσαμε ξανά. Πέρα από τις πολλές φορές που παίξαμε μαζί, σε μαγαζιά και συναυλίες, είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του –υπογράφοντας την ενορχήστρωση- σε τέσσερις ολοκληρωμένες δισκογραφικές του δουλειές (Λαύριο, Κρύπτη, Απ’ Την Αγάπη Γυρίζω Μόνος, Γλυκοχαράματα), στο cd-single Μικρός Απρίληςαλλά και σε διάφορα μεμονωμένα τραγούδια. Έτσι, δεν παραξενεύτηκα όταν μου τηλεφώνησε τον περασμένο Νοέμβριο και μου παράγγειλε «να ετοιμάζομαι, γιατί όπου να’ ναι ξεκινάμε καινούργιο δίσκο». Η μεγάλη πρόκληση βέβαια -όταν ξεκινούσα για την πρώτη πρόβα στο περιβόητο «καμαράκι» της οδού Καραολή και Δημητρίου στην Καισαριανή- ήταν ότι θα συναντούσα επιτέλους το Λάκη Χαλκιά, έναν τραγουδιστή που, για μας που μεγαλώσαμε με τους ήχους της μεταπολίτευσης, ήταν κάτι παραπάνω από θρύλος: πως να ξεχάσει δηλαδή κανείς τη Φάμπρικα του Γιάννη Μαρκόπουλου, που ακούγονταν παντού, ή ακόμα την εναρκτήρια σκηνή από τα Τραγούδια Της Φωτιάς του Νίκου Κούνδουρου, όπου ο Λάκης τραγουδούσε συγκλονιστικά Έκανε κρύο κι εμείς δουλεύαμε. Συνάντησα έναν εγκάρδιο άνθρωπο, που όταν χαμογελούσε (και το έκανε συχνά) έλαμπε ο τόπος. Όμως καταλάβαινες με τις πρώτες νότες που έβγαιναν από το στόμα του ότι απέπνεαν μιαν ιδιαίτερη πνευματικότητα. Γιατί κουβαλούσε ταυτόχρονα ολόκληρη την ένδοξη ιστορία των Χαλκιάδων, αλλά και την πολυετή προσωπική του διαδρομή στη μουσική. Αρκετές φορές του ζητούσα να ξανατραγουδήσει τον Βοτανικό π.χ., προσποιούμενος ότι δεν είχαμε καθαρίσει κάποιες λεπτομέρειες στα ακόρντα, στην πραγματικότητα όμως για να τον απολαύσω ξανά και ξανά. Με τούτα και με κείνα, την άνοιξη (κάτι που δεν είναι τυχαίο, συν τοις άλλοις και λόγω του ομώνυμου, εναρκτήριου τραγουδιού, με το οποίο ο Βαγγέλης κοίμιζε τα παιδιά του όταν ήταν μικρά) οδηγηθήκαμε στο στούντιο Αιολία. Όπου, σε συνεργασία με τον ηχολήπτη Μπάμπη Κουρεντζή, το υλικό του Βαγγέλη άρχισε πια να μπαίνει σε τάξη, περνώντας στα χέρια των μουσικών: του υιού, Βασίλη Κορακάκη (που αν και νεαρότατος έχει πια –αντικειμενικά- τις μουσικές παραστάσεις βετεράνου), του Τάσου Αθανασιά, του Γιώργου Φουντούκου, του Αντώνη Τσίκα, του Αντώνη Κουλούρη, της Μαριλίζας Παπαδούρη, αλλά και του -νέου στην παρέα- Νεοκλή Νεοφυτίδη. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πια στα χέρια σας και μπορείτε να το κρίνετε, θα μου επιτρέψετε όμως να πιστεύω ότι πρόκειται για έναν κύκλο με τα πιο προσωπικά, ονειρικά και «φευγάτα» τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Βαγγέλης, τα οποία ήρθαν και ακούμπησαν πάνω στο κύρος της φωνής του Λάκη. Είμαι σίγουρος πως αρκετά απ’ αυτά τα τραγούδια θα περάσουν στο συλλογικό νεοελληνικό αυτί και θα μείνουν κλασικά.
Αλέξης Βάκης, περιοδικό ΟΑΣΙΣ – Ακροάσεις από πρώτο χέρι (τεύχος 12, Οκτώβριος 2009)
(…) Ο καθένας τους έχει γράψει τη δική του πορεία στο τραγούδι. Ο Λάκης Χαλκιάς (της μουσικής οικογένείας των Χαλκιάδων) με μεγάλη πορεία στο τραγούδι εδώ και 50 χρόνια (βρέθηκε παιδάκι στα πανηγύρια πλάι στον πατέρα του Τάσο Χαλκιά και αργότερα στα 16 του χρόνια στο πάλκο κοντά στον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Γιώργο Ζαμπέτα) έχει τραγουδήσει από Δερβενιώτη μέχρι Σεφέρη.
Ο Βαγγέλης Κορακάκης σε μια εποχή που το λαϊκό τραγούδι είναι… «κόκκινο πανί για τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις», επιμένει μόνον λαϊκά, καταγράφοντας στη λαϊκή συνείδηση τραγούδια όπως τη «Σκέψη της τρελής», το «Πρώτο φθινόπωρο» και το «Ποτηράκι της καρδιάς», ενώ ο Λάκης Χαλκιάς θεωρεί ότι το λαϊκό τραγούδι «ζει σήμερα στο περιθώριο».
Στις «Λεβέντικες καρδιές» ο Βαγγέλης Κορακάκης έχει περάσει αρκετά κοινωνικά και βιωματικά στοιχεία. Όπως στο τραγούδι «Κρύα πόλη». «Όλοι μας σήμερα βιώνουμε τις συνθήκες τις κρύας πόλης. Μέσα σ΄ αυτήν οι άνθρωποι μοχθούν καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο. Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Και παλεύουν γι΄ αυτήν. Και όπως αναφέρω στο συγκεκριμένο τραγούδι “Αγάπη μου την πόρτα μας απόψε μην κλειδώσεις/να μείνει θέλω ορθάνοιχτη κι απέξω τα κλειδιά/Κοντά μου στο κατώφλι μας κι εσύ να καμαρώσεις/το Μάη που σαλτάρισε απόψε στα κλαδιά…”». Το τραγούδι που ο Βαγγέλης Κορακάκης θεωρεί σημαντικό, είναι οι «Λεβέντικες καρδιές» επειδή «μιλάει για όλους εκείνους που μέσα στης ζωής τα μονοπάτια παλέψανε για τα ιδανικά τους δίχως να τα προδώσουν και δίχως ποτέ να κάνουν εκπτώσεις αξιών».
Βασίλης Λουμπρίνης, Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ , 29 Σεπτεμβρίου 2009
Δείτε ακόμα: συνέντευξη των Βαγγέλη Κορακάκη και Λάκη Χαλκιά στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
25 Οκτωβρίου 2009
Φόρμα Παραγγελίας
[contact-form-7 404 "Δεν βρέθηκε"]
